Grafologia jest nauką o solidnych podstawach i długich tradycjach.
Samo pojęcie „grafologia” pochodzi z języka greckiego, to połączenie dwóch słów: „grafo” – pisać i „logos” – nauka, czyli nauka o pisaniu.
Analiza grafologiczna to nieinwazyjna metoda badania, zaliczana do testów projekcyjnych. W odróżnieniu od klasycznych testów psychologicznych tu ryzyko zafałszowania wyników jest bardzo niskie, ponieważ wiąże się z całkowitą zmianą sposobu pisania.
Nasze pismo jest odzwierciedleniem naszego charakteru, więc aby zmienić sposób pisania, należałoby zmienić swój charakter, a to wymaga czasu i dyscypliny.
Już starożytni Chińczycy podjęli pierwsze próby zbadania związku zachodzącego pomiędzy rodzajem pisma a charakterem piszącego. Sam Konfucjusz już ponad 2,5 tysiąca lat temu skutecznie wyciągał praktyczne wnioski dotyczące zalet i wad osób, z którymi miał do czynienia, czerpiąc informacje właśnie z charakteru pisma. Poza Konfucjuszem odręcznym pismem zajmowali się także Heraklit, Arystoteles a nawet Neron.
Twórcą naukowego podejścia w dziedzinie grafologii był Jean Hipolyte Michon (1808-1881), francuski zakonnik.
Jako pierwszy użył terminu „grafologia” i zdefiniował ją jako: „sztukę rozpoznania charakteru człowieka na podstawie analizy jego pisma”. Przez długi czas zajmował się rękopisami, porządkując je, przyjmując za kryterium cechy charakteru i zakładając katalogi. Opracował podstawowe zasady grafologii, jak również jako pierwszy przyporządkował cechy charakteru do cech pisma.
Stworzona przez niego klasyfikacja była bardzo obszerna, ponieważ zawierała aż 360 cech charakteru. Swoje osiągnięcia naukowe opublikował w 1875 roku w dziele zatytułowanym „Systeme de graphologie”.
